HİCRAN / GÜL İLE BÜLBÜL

HİCRAN

Istırap denen nesnenin umanına daldım.

Zevkten uzak, uzletten sessiz buseler aldım,

İnzivayla bağdaşıp buralarda kaldım

Lamekan* dolaşırken bu gurbet denizinde, 

Engin ufuklardan gelen hafif bir ses duydum.

Ve görünce bu gönlümü sılanın izinde,

İnandım ki ben sana akıp giden bir suydum.

*mekansız




GÜL İLE BÜLBÜL

Bülbül aşık olmuş çok güzel bir güle.

Gül göstermiş güler yüz bülbüle.

Lakin anlamazmış küçüğün aşki hissini,

Buda teşkil edermiş bülbülün yeisini.

Demiş biraz daha büyüyeyim, o zaman,

Açarım kalbimin tablosunu, durmadan.

Dediği gibi beklemiş, tabii ki, serpilerek büyümüş.

O günden beri görmediği gülü, bakın ne halde görmüş:

Sararmış yaprakları gövdesinde sarkarmış,

Rüzgarın estiği o yöne doğru yatarmış.

Onda artık ne güzellik ne de koku kalmış,

Eskisi gibi gövdesi gergin durmazmış.